Gösteri Biletimiz

        Tolga Çevik sever misiniz bilmem, ama ben Komedi Dükkanı adlı programına da kendisine de bayılırım. Komik bir adam değil esasında ama mimikleri, duruşu ve tepkileri insanı çok güldürüyor.

Cemil Topuzlu Hıncahınç doldu

     Cemil Topuzlu Harbiye Açıkhava Tiyatrosunda gösterisi varmış ve biletler Grupanya’ya düşmüş.. Fırsat bu fırsat eşim bir çift arkadaşımızla gösteriye bilet almış.14 Ağustos akşamı iş çıkışı oradaydım.

     Gösteri akşam 21.00 de başladı ve sadece 15 dakika ara vererek 23.30 a kadar sürdü. Bu zaman zarfında gülmekten gerçekten çok yoruldum. Gülmekten yorulur mu bir insan, gösteriye gidinde görün. Klasik televizyon şovunda izlediğimiz her şey aynen orada da oldu. Sahneye sürekli olarak seyirci de çıkardılar ve o doğaçlama komediler enfesti. Yalnız insanlarda sahne korkusu heyecanı diye bir şey kalmamış. Ne kadar ortaya atlamaya meraklı bir millet olmuşuz. Yönetmen ses sahneye bir kişi ister istemez beş kişi bir anda sahneye atlıyor ve hiç biri de inmiyor mecburen herkesi kullanmak zorunda kalıyorlar. Hatta çok uzaklardan sadece sizin için geldim deyip ajitasyonla sahnede daha fazla kalmaya çabalıyorlar. Eskiden olsa utanırdı insanlar, şahsen ben hala çok heyecanlanırım yani…

    Gösteri üzerine çok fazla söylenecek şey yok, gidilesi ve görülesi diyorum. Asla pişman olmazsınız diyerek de garanti ediyorum. Aynı sahnede Anadolu Ateşi’ni de izledim ama Tolga Çevik İzdihamını daha önce görmedim.

     Hee unutmadan, gösteri merkezine arabayla girecekseniz dışarıdaki uyanık otoparkçılar, gösteri merkezinin otoparkı doldu, diyerek herkesi dışarı park etmeye zorluyorlar ama inanmayın, bize de yaptılar, inat ettik, girdik baktık, otopark bomboştu. Şerefsizler…

       O gecenin tek kötü yanı gösteri dağılınca dışarıda oluşan araç kuyruğu oldu trafik kilit oldu ama yapacak bir şey yok o kadar kusur kadı kızında da olur diyerek sizi fotolarla baş başa bırakıyorum.

Yanındaki Sarp’a Tolga’dan bile daha çok güldüm

Minik de şarkılarıyla oradaydı

Follow

Paylaş

      Müziğin insan vücuduyla en büyük ahengi olan dansı sevmeyen yoktur herhalde? Dans etmeyi sevmeyenler bile en azından izlemeyi severler. Çocukken her çocuk gibi bende ünlü bir dansçı olup dünyayı gezmeyi hayal etmiştim. Büyüdüm, finans sektöründe hizmet vermekteyim. Iyyykk…. Bir insanın hayalleriyle gerçekliği arasında olabilecek en büyük mesafe herhalde…

      Eşim ve bir çift arkadaşımızla Anadolu Ateşi’nin Harbiye Cemil Topuzlu Açıkhava’daki gösterisine gittik. Yani bizim millet pek gelmez ama bu kadar çok organizasyonun yapıldığı bir mekan daha özenli olamaz mıydı? Girişte X-ray cihazından geçtikten sonra plastik sandalyelerde poponuz acımasın diye minder kiralıyorlar. Böyle yerlerde otton boktan para kazanma çabalarından nefret ettiğim için biz minder almadık. E tabi ki de almadığımıza pişman olduk, neden mi?

      Sırf minderleri kiralayabilmek için olsa gerek o plastik sandalyelerin üstündeki toz inanılmazdı, yoo hayır ona toz denemez, bildiğin iş kamyonuyla inşaat kumu boşaltmışlar sandalyelerin üzerine. Gösteriden çıkan herkes poposundaki tozdan tanınabiliyordu. Çok ayıp ya…

     Gösteri başlamadan sinir olduğum diğer şey de – ki Bkm Mutfak şaşırtmadı gene – dev ekranda siyasi fikirlerini paylaşmalarıydı ki ülkenin bu hassas döneminde belli bir tarafa destek vermek sanata ve sanatçıya yakışmadı bence. Sanatçı dediğin sanatı, barışı, dostluğu, kardeşliği anlatmalı desteklemeli, toplumları birleştirmeli, bölücülük yapmamalı, her anlamda… Bilseydim gitmezdim.

    Ben 4 yıl folklor oynadım. Ekibimin önemli dereceleri de oldu. Buna dayanarak daha bilerek ve farkında olarak izledim gösteriyi diyebilirim. Anadolu Ateşi ülkemizin her yanındaki yöresel oyunları karma bir hale getirip, teknoloji, kostüm ve ışıkla buluşturarak modernize ediyor ve tüm dünya da oldukça iyi reklamımızı yapıyor. Fikirlerini paylaşmasam da bu çalışma ve başarıyı takdir edebilecek objektifliğe sahibim.

    Ama bir eksiklik vardı gösteride, düşündüm ve buldum.Sıradan bir folklor gösterisinin ötesinde bence bir Anadolu efsanesiyle bütünleşmeliydi. Gerçi öyle başlar gibi oldu, en başta ateş ve Nemrut hakkında birkaç mitolojik söylem duyduk ama orda kaldı. Efsane yoktu ve bütüne yayamadılar. Gösteri bir efsaneyi anlatmalıydı bence, işte o zaman Anadolu Ateşi’de bir efsane olurdu.

Follow

Paylaş

Doğanın için de harika bir kahvaltı…

     Cumartesi günü bir turla birlikte Sapanca – Maşukiye gezisine katıldım. Daha önce bu tarz günübirlik bir tura katılmamıştım. O yüzden oldukça eğlenceli geldi bana hem yeni dostlar edindim hem de daha önce görmediğim yerleri, ya da gördüğüm ama geçmişini bilmediğim yerleri tekrar gezdim.

    Nokta Tur ve rehberimiz Bedriye Hanım gerçekten çok ilgili ve sempatikti bu konuda çok memnun kaldığımı söyleyebilirim. Sabah kalkış noktalarına geç kalanları beklediğimiz için gezimiz biraz gecikmeli başladı.  Tabi otobüsün içindeki eğlenceyi saymıyorum şarkılar,türküler haydi hoppala derken ilk durağımız yani kahvaltı edeceğimiz yer olan Sapanca Gölevi’ne vardık.

Ağaçlar Gökyüzünü kapatıyor ne harika bir manzara

     Göl kenarında, yeşillikler içerisinde manzarası harika bir yerdi.  Ancak bu tarz yerlerde nedense garsonlar çok kaba oluyor servis ve garsonlar kötü ama yeni başlayan arkadaşlıklar ,gölün güzelliği,hava ve doğayla baş başa bir kahvaltı bu eksikliği görmemizi engelleyecek kadar güzeldi.

İskele de soğuk bir içecek eşliğinde göl manzaralı bir gün için

     Kahvaltıdan sonra rehberimiz bize Sapanca Gölü ile İzmit Gölü’nün aynı sanıldığını ama ikisinin ayrı olduğunu ve birbirlerinden tamamen bağımsız olduğunu anlattı ve de tabi ki Sapanca Gölü’nün meşhur efsanesini; buyurun okuyun…

         “Bir zamanlar Sapanca Gölü’nün yerinde verimli topraklar, bu toprakların üzerinde de zengin, varlıklı bir kasaba varmış. Kasaba halkı zenginmiş, varlıklıymış ama , gözlerini dünya malı bürümüş, bencillik ve cimrilik ruhlarını karartmış. Bir gün, Adapazarı’nın güneyindeki Erenler tepesinde oturan, gözünü dünyaya kapamış, bir eren, kasabaya inmiş. Selâm vermiş, selamını almamışlar, konuk olmak istemiş, kimse buyur etmemiş. hangi Kapıyı çaldıysa yüzüne kapanmış. Bu fakir, fakat gönlü zengin dervişe bir bardak içecek su bile vermemişler. Derviş akşama kadar yorgun-argın, aç-susuz kasabayı terk ederken, uzakta küçük bir kulübeden sızan mum ışığına doğru yönelirken, ‘Bir de bu kapıyı çalayım, belki bir gönül yoldaşı bulurum’ diye düşünmüş. Burası, kasaba halkına sapan yaparak geçimini sağlayan fakir bir sapancının is yeriymiş. Kapıyı çalmış, az sonra sapancı güler yüzle konuğuna açmış kapıyı:

- Buyurun, hoş geldin, safa geldin. Ocaktan tencereyi simdi indirdim. Bir konuk göndermesi için Tanrı’ya niyaz ediyordum, demiş.

Derviş memnun, baş köşeye oturmuş. Sapancı sofrayı kurmuş, nesi var, nesi yoksa dervişin önüne getirmiş. Yemekten sonra, içi talaş dolu yatağını sermiş, konuğunu yatırmış. Sabah, erkenden kalkmışlar. Derviş, Sapancı’dan izin istemiş, Sapancı da onu karşıdaki tepelere kadar uğurlamış. Dönüsünde bir de ne görsün. Kasabanın yerinde koca bir göl var. Ne ev-bark kalmış, ne tarla-tapan. Koca göl, hepsini bir anda yutuvermiş. Kendisinden başka hayatta kimsecikler yok. Dervişin ahı tutmuş, kırılan bir gönül, bir kasabaya mal olmuş. O günden sonra, bu göle Sapanca adını vermişler.”

Kahvaltıdan sonra biraz iskele de takıldık resimleri çekildik sonra da otobüslerimize doluşup Maşukiye’ye doğru yola çıktık.

Şelaleeeee

       Maşukiye Alabalık Merkezi olarak biliniyor. Burada havuzlardan canlı canlı seçeceğiniz alabalıklar pişirilip size servis ediliyor. Trekking sporu için çok önemli bir yer bizim gezimiz kısaydı ama benim gibi ham bir yürüyüşçüyü oldukça zorladı diyebilirim.

Alabalık yiyebileceğiniz yerler derelerin üstüne kurulmuş

    Turdan sonra otobüsle öğle yemeğimizi yiyeceğimiz ve isteyenlerin paintball, Atv ye binmek gibi aktivitelerden faydalanabileceği alana gittik.  Akşam saat 17:40’ta da dönüş için yola koyulduk. Gene şarkılar, türküler … Güzel ama çok yorucu bir gündü. Vallahi şu an her yerim ağrıyor hehehe…

Follow

Paylaş

         Şu anda dışarıda gök gürleyip yağmur yağsa da, şimşekler çaksa da biz kocişko ile deniz sezonunu geçen Pazar açtık. Yanımıza sevdiğimiz bir çifti alıp Şile’ye yollandık. İstanbul’da hava bulutluydu serindi. En fazla bir kahvaltı yapar döneriz dedik. Ancak Şile’ye yaklaştıkça hava düzeldi.

         Karnımız aç olduğu için öncelikle yemek yemek istedik ve yemek yiyeceğimiz yer ararken de şehri dolaşmış olduk. Şirin bir sahil kasabası… Çok sevimli, tek katlı müstakil evler de var, lüks villalar, oteller de… Çarşı sıra sıra dükkanların bulunduğu, küçük bir yer, restoranlar dışarıdan gayet sıradan görünürken içine girdiğinizde harika deniz manzarasına sahip terasları olduğunu görüyorsunuz.

         Yemek yemek için dolaşırken rasgele bulduğumuz “Rouge” da böyleydi. Mekan benim en sevdiğim ahşap görüntüsüne sahip. Garsonlar sıcak güleryüzlü, tuvaletleri çok temiz ve yemekleri güzel, ben gerçi salata yedim sadece ama diğerlerinin de tadına baktım.Ama yemeklerin fotosunu çekmedim aklıma da gelmedi zaten.

        Oradan en yakın Ağlayan Kaya Plajına geçtik. Küçük, sevimli bir plaj… Sezon tam açılmadığından kalabalık değildi seviyeli düzgün insanlarla dolu apaçi bakışlarından uzakta bir plajda olmak kendimi oldukça garip hissettirdi. Ülkemin Abaza röntgencileri olmadan kumsalda güneşlenmek oldukça keyifliymiş.

        Biz plajda güneşlenirken ara ara turist kafileleri gelip sağ tarafta bir kayaya bakıyorlardı “ nereye bakıyor bu adamlar” diye merakımdan bende gittim. Meğer plajın ismin aldığı Şile’nin ünlü ağlayan kayasıymış. Bir de efsanesi varmış . Yanındaki kayada yazıyordu fotosunu çektim ama yazılar çok silik.

         Kayanın üstü otoban ve çimenlikler var güneşten kuruyup sararmış. Kayadan akan sular altında küçük bir gölet oluşturmuş balıklar bile var ama suların nereden damladığı belli değil çok enteresan değil mi? Bir de yurdum insanı tuvalet kağıtlarından çaputlar bağlamış yeşil dallara. Su da bir an evvel eriyip dilekler gerçek olsun diye mi bilemiyorum artık.

Burdan buyurun, Ağlayan Kaya Efsanesi…

         Yıl: 1730. Yer: Elbiz Uzunkum Ağlayankaya yöresi. Yörenin en varlıklı tüccarı ve ağası Dimitri. Nam-ı diğer Dimitri ağa. Sahip olduğu mısır buğday ve üzüm bağlarının yanı sıra iki yüz elli baş koyun ve bağındaki malikânesinde eşi ve evin tek kızı Eftelya ile hayatını sürdürmektedir. Birkaç ırgat ve anası ile yaşayan 250 baş koyundan sorumlu öksüz Mehmet de Dimitri’nin yanında çobanlık yapmaktadır. Haftalardır birbirlerini uzaktan kesen Dimitri’nin kızı Eftelya ve öksüz çoban Mehmet sonunda birbirlerine açılırlar. Her ikisi de birbirini çok sevmektedir.

     Çoban Mehmet durumu anasına anlatır. Anası şaşkın ve çaresiz bu işin sonu olmayacağını anlatsa da nafile dinlemez Mehmet… Kaç kez istemeye gittiyse de her defasında reddedilir. Sonunda ana-oğul kovulurlar çiftlikten. Mehmet çaresiz Eftelya çaresiz. Mayıs ayının son günleridir. Gizlice son kez buluşurlar o kayanın üstünde. Yan yana otururlar uzun uzun konuşurlar. Anlarlar ki bu dünyada kavuşmalarına imkân yok. Sessizce anlaşırlar… Usulca ayağa kalkarlar yüz yüze gelip birbirlerinin gözlerin içine bakarlar. Birbirlerine sarıldıklarında gözlerinden süzülen yaşlar birbirine karışır… Hiçbir şey söylemeden öylece dururlar bir müddet. Sessizce anlaşmışlardır onlar. El ele tutuşup gözlerini kapatarak atlarlar denize kendilerini dalgalara bırakırlar çaresiz… Kaybolurlar. Bu dramatik hadiseye tanıklık eden kaya da dayanamaz o bile ağlar… O günden bu yana kayanın gözyaşları hiç dinmemiştir sürekli akar akar…

Adı da “AĞLAYANKAYA” olarak ölümsüzleşir…

Follow

Paylaş

Antikköy’ün Girişi

Kapıdaki yakışıklı kocam olur:)

        Bugün eşim ve iş arkadaşlarıyla Çatalca’daki meşhur Antikköy’e gittik. Kahvaltı organizasyonuydu bizimki ama brunch oldu biraz saat  11:15 te anca vardık oraya. Mekanla ilgili ilk izlenimim kapıdaki derisi yoluk yoluk güneşin altında insanların önünde sergilenen zavallı deveyi görünce çok hoş olmadı tabi.  Gördüğüm en hasta ve bakımsız deveydi. Sonra mekandan içeri girdiğimde her şey çok hoş ve sempatik geldi bana. Mekandaki yer sofraları , hamaklar ,minderler bildiğiniz adı gibi yapay bir köy kurmuşlar oraya. Her yerde enteresan şeyler vardı su kaynakları , eski kuyular ,canlandırma köy hayatı modelleri…

Hamak keyfi için çok uygun bir yer

sürekli akan suyun sesi mükemmel bir fon

      Yalnız mekanın broşüründe bir sürü hayvan göreceğiniz yazmasına rağmen ben bütün mekanı gezdiğim halde kapıdaki uyuz deve ,kasanın oradaki  3 papağan ve bıldırcın kafeslerinden başka hayvan görmedim. Oysa broşürüne bakarsan en büyük hayvanat bahçeleri halt etmiş yani ,  öyle bir reklam yapmışlar.

       Köy denize sıfır bir tepeye kurulmuş manzara muhteşem, her şeyden önce o manzara ve o çarşaf gibi deniz görüntüsü insanı kendinden geçiriyor. Yalnız biz kahvaltı yaparken mangala gelmiş insanların mangal dumanları yüzünden helak olduk. Bence kahvaltı ve mangal mekanını kesinlikle ayırmalılar. Kişi başı 35 tl gibi bir ücrete köy usülü açık büfe kahvaltı veriyorlar ama kahvaltılıklar o kadar kötüydü ki kimse beğenmedi. Yemek çok fazla ilgi alanıma girmediği için (48 kilo bir kızım sonuçta) ben sorun etmedim.

Bayrağım çok güzel dalgalanıyordu

     Yemekten sonra etrafı komple gezdim.  Mekanın büyük bir kısmı bakımsız  ve kullanılmamaktan her yeri örümcek ağı bağlamış. O kullanılmayan kısımlarda çok hoş aktiviteler yapılabilir çünkü önü açık, teras gibi deniz manzaralı harika bir alan kendi haline terk edilmiş. Neyse sonuçta mekan sahibi ben değilim.

      Gittiğim mekanlarda benim için o mekanın personelinin davranışları çok önemlidir. Burada garsonlar gayet hoş sohbet, sıcakkanlı, sempatik insanlardı. Antikköy’ün en büyük artısı buydu bence.

   Sonuç olarak özetlemek gerekirse çok sıcak günlerde gitmeyin beyniniz pişer, kahvaltıya gidecekseniz sabah erken gidin ki mangal dumanı zehirlenmesi yaşamayın.  Verdiğiniz para sadece manzara için olacak kahvaltı konusunda ümitlenmeyin.

Follow

Paylaş